2022 წელს, ახალი საქართველოს უნივერსტეტში, დაიცვა სადოქტორო დისერტაცია ფილოსოფიაში. 2018 წელს მოიპოვა ქრისტიანული ფილოსოფიის მაგისტრის ხარისხი იმავე უნივერსისტეტში. 2013 წელს დაამთავრა აკაკი წერეთლის სახელმწიფო უნივერსიტეტი. 2021 წლიდან იგი არის ახალი საქართველოს უნივერსიტეტის ასისტენტ-პროფესორი ქრისტიანული ფილოსოფიის მიმართულებით და კავკასიური ფილოსოფიისა და თეოლოგიის სამეცნიერო-კვლევითი არქივის მკვლევარი. არის 20-ზე მეტი ნაშრომის ავტორი და მთარგმნელი.
იონა გაბრიელის ძე გედევანიშვილი დაიბადა 1737 წელს. იგი დიდგვაროვანთა ოჯახის შთამომავალი იყო; მისი წინაპრები სამეფო ოჯახთან დაახლოებული პირები ყოფილან. მამამისი, გაბრიელ გედევანიშვილი ბაგრატ VI-ის კარზე სარდლის თანამდებობაზე მსახურობდა. თვითონ იონაც კათალიკოს ანტონ პირველის კარზე იზრდებოდა და მთელი ცხოვრება სასულიერო კარიერას მიუძღვნა.
დოსითეოზ ჩერქეზიშვილი ახალი დროის (XVIII ს.) ქართულ-სომხური მწერლობის ერთ-ერთი თვალსაჩინო წარმომადგენელია. მის შესახებ ბიოგრაფიული ცნობები მწირია და რაიმე კონკრეტულის თქმა ამასთან დაკავშირებით რთულია.
თეოდორე აბუკურა (არაბ. „მამა ნუგეშინისცემისა“) არაბული სამყაროს ქრისტიანი წარმომადგენელია. იგი საინტერესოა როგორც ქრისტიანული, ასევე არაბული სამეცნიერო სივრცისათვის. მკვლევართა შეფასებით იგი იყო ერთ-ერთი პირველი ქრისტიანი ავტორი არაბულენოვან მწერლობაში, რომელმაც დაასაბუთა ქრისტიანობის უპირატესობა ისლამურ რელიგიასთან მიმართებით.
იოანე საბანისძე VIII საუკუნის გამოჩენილი ქართველი მოაზროვნე და მწერალია. მისი ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შესახებ სრული ცნობები პრაქტიკულად არ მოიპოვება. ცნობილია, რომ მის კალამს უკავშირდება არაბი ჭაბუკის აბოს წამების აღწერა, რომელსაც მოგვიანებით „თბილელი“ ეწოდა;
ამბროსი ნეკრესელი XVIII საუკუნის მეორე ნახევარსა და XIX საუკუნის დასაწყისში მოღვაწეობდა. 1742 წელს მისი ხელით გადაწერილ კონდაკზე დატოვებული მინაწერის მეშვეობით ამბროსის დაბადების თარიღთან დაკავშირებულ დეტალებს ვიგებთ: „აღვსწერე წლისა ათოთხმეტისამან“; აქედან დგინდება მისი დაბადების თარიღი, 1728 წელი.
ფილიპე ყაითმაზაშვილის შესახებ ზუსტი ბიოგრაფიული ცნობები მწირია; ის, რაც ვიცით, მისი დროის თხზულებათა და ავტორთა მიერ არის შემონახული. უეჭველია ის ფაქტი, რომ ფილიპე XVIII საუკუნის მეორე ნახევრის სასულიერო მოღვაწე იყო და აქტიურად იყო ჩართული იმდროინდელ საგანმანათლებლო საქმიანობის აღორძინებაში.