1994 წლიდან მუშაობს თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, 2007 წლიდან დღემდე არის თსუ-ს ენების ცენტრის ლექტორი. იკვლევს ძველი ქართული და ბიზანტიური მწერლობის ძეგლებს, მუშაობს ქართულ, ძველ ბერძნულ და ლათინურ ხელნაწერებზე, გამოქვეყნებული აქვს ვრცელი ორტომიანი მონოგრაფია თეოდორიტე კვირელის, მისი ეპოქის თეოლოგიური დაპირისპირებებისა და სირიელ ასკეტთა შესახებ (ნეტარი თეოდორიტე კვირელი, თბ., ტ. I: 2008 წ., ტ. II: 2011 წ.), ასევე, სტატიები ბიზანტიური და ძველი ქართული ტექსტების სხვადასხვა საკითხთა, მათ შორის, კატენებიანი კრებულების გამოკვლევებით. ნათარგმნი აქვს ანტიკური და ბიზანტიური პერიოდის ტექსტები ძველი ბერძნული, ლათინური და სხვა ენებიდან (მათ შორის, წმ. ბასილი დიდი, ეპისტოლეები, თბ., 2019; სამოციქულო მამები, თბ., 2014; „ღვთაებრივი ვესპასიანუსი“, „ღვთაებრივი იულიუსი“, იხ.: გაიუს სვეტონიუს ტრანკვილუსი, კეისართა ცხოვრება, თბ., 2014; ეფრემ ასურის „ნისიბის ჰიმნები“, სვიმეონ მესვეტის ეპისტოლეები, იაკობ სერუგელის „მემრა წმინდა მარ სვიმეონ მესვეტის შესახებ“, იხ.: ნეტარი თეოდორიტე კვირელი, თბ. 2011, და სხვ.).
ბასილი დიდი (Βασίλειος ὁ Μέγας, Βασίλειος Καισαρείας) (329/330-379 წწ.), კაპადოკიის ქ. კესარიის ეპისკოპოსი (370-379 წწ.), ერთ-ერთი ყველაზე ღვაწლმოსილი ბიზანტიელი საეკლესიო მოღვაწე, თეოლოგი, მწერალი, მქადაგებელი. ბასილი დიდს, გრიგოლ ნაზიანზელსა და გრიგოლ ნოსელს კაპადოკიელ მამებს უწოდებენ. ბასილი ებრძოდა არიოზის, საბელიოსის, აპოლინარის წვალებებს, შექმნა სამონასტრო წეს-განგება და ბასილი დიდის სახელით ცნობილი საღმრთო ლიტურგია; მას მიეწერება კანკელის გამოგონება;
თეოდორიტე კვირელი (Θεοδώρητος Κύρρου; დაახლ. 393-466 წწ.), – სირიის ქ. კვიროსის ეპისკოპოსი (423-466 წწ.), ანტიოქიური საღვთისმეტყველო სკოლის ერთ-ერთი უდიდესი თეოლოგი, ეგზეგეტი და მწერალი, კლასიკური კულტურისა და ქრისტიანული მწერლობის უბადლო მცოდნე; მნიშვნელოვან როლს თამაშობდა ალექსანდრიულ და ანტიოქიურ სკოლათა განხეთქილებისას ნესტორიანულ და მონოფიზიტურ წვალებათა გამო;